عرصه سیاسی و رسانه‌ای آلمان در حال نادیده گرفتن حقوق بین‌الملل در موضوع تجاوز آشکار آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران هستند.
به سختی می‌توان تجاوزی را یافت که به اندازه تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران در ژوئن سال جاری، به‌طور آشکار حقوق بین‌الملل را نقض کند؛ تقریبا همه کارشناسان معتبر حقوق بین‌الملل در این مورد اتفاق نظر دارند.
با وجود این، دولت و بخش‌های قابل توجهی از رسانه‌های پیشرو آلمان آشکارا از این جنگ حمایت کرده‌اند.
به گزارش wsws، همان صدا‌هایی که هر روز جنگ اوکراین را به‌عنوان نقض حقوق بین‌الملل محکوم می‌کنند، زحمت نادیده گرفتن نقض آشکار حقوق بین‌الملل توسط رژیم صهیونیستی و آمریکا را به خود نمی‌دهند؛ آن‌ها در عوض، به استدلال‌های حقوقدانان نازی مانند کارل اشمیت تکیه می‌کنند تا ادعا کنند که یک جنگ می‌تواند «مشروع» باشد، حتی زمانی که مشروعیت را نقض می‌کند.
این بی‌اعتنایی آشکار به قوانین بین‌المللی که در حال حاضر خود را به‌صورت فروتنی در برابر دولت دونالد ترامپ نشان می‌دهد، فقط در پس‌زمینه تجدید تسلیحات آلمان و جاه‌طلبی برلین برای تبدیل شدن به آنچه «قوی‌ترین قدرت نظامی در اروپا» می‌خواند، قابل درک است؛ طبقه حاکم آلمان در حال آماده‌سازی برای جنگ‌های تهاجمی آینده، قوانین بین‌المللی را کنار می‌گذارد.
ایران، به مدت ۱۲ روز با بمب و موشک ابتدا توسط بازیگر غیرقانونی و دارای سلاح هسته‌ای رژیم صهیونیستی و سپس توسط آمریکا مورد تجاوز ناگهانی قرار گرفت.
این تجاوز به شکل غیرمنتظره‌ای، درست پس از آن که ایران و آمریکا قرار دور جدیدی از مذاکرات را گذاشته بودند، آغاز شد و صد‌ها نفر ازجمله دانشمندان و مردم عادی ایران را قتل‌عام و ساختمان‌های مسکونی و زیرساخت‌های غیرنظامی ویران کرد.
در ادامه آمریکا مراکز هسته‌ای ایران را با قدرتمندترین بمب‌های غیرهسته‌ای که تاکنون در جنگ استفاده شده است، بمباران کرد؛ رئیس‌جمهور آمریکا حتی ادعا نکرد که در حال دفاع از خود است.
از آن زمان تاکنون کارشناسان حقوقی متعددی تایید کرده‌اند که این نقض آشکار قوانین بین‌المللی بوده است؛ با وجود این، دولت آلمان از همان ابتدا حمایت صریح خود را از تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی تایید کرد.
یوهان وادفول، وزیر خارجه آلمان با محکوم کردن واکنش ایران به این تجاوز، «به شدیدترین شکل ممکن» واکنش نشان داد، در حالی که در رابطه با تجاوز آشکار رژیم صهیونیستی تایید کرد: آن‌ها به ما گفته‌اند که از دیدگاه آن‌ها، این ضروری است و ما باید آن را همانطور که است، بپذیریم.
فریدریش مرتس، صدراعظم آلمان نیز از رژیم صهیونیستی به خاطر انجام «کار کثیف برای همه ما» از طریق تجاوز به ایران تمجید کرد؛ بوریس پیستوریوس، وزیر دفاع آلمان هم اعلام کرد: نباید فراموش کرد که امنیت اسرائیل دائما در معرض تهدید است؛ اسرائیل حق دفاع از خود را دارد و آمریکایی‌ها مسئولیت منطقه را بر عهده گرفته‌اند.
الکساندر دوبریندت، وزیر کشور آلمان به‌عنوان نخستین مهمان بین‌المللی دولتی، پس از تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران به اراضی اشغالی سفر کرد و در آنجا با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر، گیدئون ساعر، وزیر خارجه، یسرائیل کاتز، وزیر جنگ و ران درمر، وزیر امور استراتژیک رژیم صهیونیستی، دیدار کرد.
نتانیاهو که دوبریندت با او در حال دست دادن عکس گرفته بود، به اتهام جنایت‌های جنگی توسط دیوان بین‌المللی کیفری تحت حکم بازداشت قرار دارد؛ در آلمان، دفتر سیاسی دوبریندت از نظر قانونی او را ملزم به دستگیری نتانیاهو می‌کند.
دوبریندت به صراحت از تجاوز رژیم صهیونیستی به‌عنوان «کمکی قابل توجه به امنیت اسرائیل و امنیت اروپا» حمایت کرد.
اینکه آلمان در یک تجاوز از چه کسی حمایت می‌کند، به قانونی بودن جنگ و تجاوز طبق قوانین بین‌المللی بستگی ندارد، بلکه صرفا به این بستگی دارد که چه کسی آن را انجام می‌دهد و چگونه منافع اقتصادی آلمان تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
تجاوزی ناقض حقوق بین‌الملل
نمایندگان دولت آلمان هیچ تلاش جدی برای توجیه قانونی تحت حقوق بین‌الملل برای ادعای «دفاع از خود» رژیم صهیونیستی انجام نمی‌دهند.
ماده ۲ (۴) منشور سازمان ملل، استفاده یا تهدید به زور را در روابط بین‌الملل ممنوع می‌کند؛ استثناء‌ها فقط برای اقدام‌های امنیت جمعی توسط شورای امنیت سازمان ملل (به‌عنوان مثال، ماده ۲ بند ۴ منشور سازمان ملل) یا حق دفاع از خود (ماده ۵۱ منشور سازمان ملل) وجود دارد.
تعریف تجاوز در سال ۱۹۷۴ در قطعنامه ۳۳۱۴ مجمع عمومی سازمان ملل وضع شد؛ این قطعنامه تجاوز را به‌عنوان استفاده از نیروی مسلح در مغایرت با منشور سازمان ملل توصیف می‌کند.
ماده ۸ اساسنامه رم دیوان بین‌المللی کیفری «جرم تجاوز» را این گونه تعریف می‌کند: برنامه‌ریزی، آماده‌سازی، شروع یا اجرای یک عمل تجاوز که از نظر ماهیت، شدت و مقیاس، نقض آشکار منشور سازمان ملل محسوب می‌شود.
آلمان این اساسنامه را تصویب کرده است و در سال ۲۰۱۷ «جرم تجاوز» را در قانون جزای خود گنجاند که در آن مجازات حبس ابد، حداکثر مجازات در آلمان، در نظر گرفته شده است.
هیچ‌کس ادعا نکرده است که حمله به ایران به‌عنوان اقدامی برای امنیت جمعی توسط شورای امنیت سازمان ملل توجیه شده است؛ هیچ قطعنامه‌ای حتی نزدیک به این پیشنهاد هم وجود نداشت.
گزارش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) در ۱۲ ژوئن ۲۰۲۵ (۲۲ خرداد ۱۴۰۴)، که اغلب توسط رژیم صهیونیستی، آمریکا و حامیان آن‌ها مورد استناد قرار می‌گیرد، ادعا نمی‌کند که ایران بمب هسته‌ای دارد یا در حال ساخت آن است؛ برعکس، رافائل گروسی، دبیرکل آژانس، در مصاحبه‌ای با الجزیره در ۱۹ ژوئن (۲۹ خرداد) تاکید کرد: ما هیچ عنصری ندیده‌ایم که به ما به‌عنوان بازرسان، اجازه دهد تایید کنیم که سلاح هسته‌ای در هر کجای ایران تولید یا ساخته شده است.
ایران از سال ۱۹۶۸ عضو پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای NPT بوده است و طبق این معاهده، حق استفاده از انرژی هسته‌ای برای اهداف صلح‌آمیز و همچنین غنی‌سازی اورانیوم را دارد؛ در عین حال، حتی نقض این امر «حق دفاع از خود» را به‌ویژه برای رژیم صهیونیستی که صد‌ها سلاح هسته‌ای دارد، اما عضو این معاهده نیست و برخلاف ایران هرگز اجازه بازرسی از تاسیسات هسته‌ای خود را نداده است، نمی‌دهد.
برعکس، رژیم صهیونیستی حمله‌های مکرری به کشور‌ها برای نابودی مراکز و تاسیسات هسته‌ای آن‌ها انجام داده است؛ به‌عنوان مثال، در سال ۱۹۸۱، از آغاز جنگ بین عراق و ایران برای بمباران تاسیسات هسته‌ای عراق در اوسیراک که تحت معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای فعالیت می‌کرد، استفاده کرد؛ این اقدام به اتفاق آرا توسط شورای امنیت سازمان ملل محکوم شد و از رژیم صهیونیستی خواسته شد تا تاسیسات هسته‌ای خود را تحت نظارت آژانس قرار دهد.
دقیقا ۲۰ سال پیش، دادگاه اداری فدرال آلمان در رابطه با جنگ آمریکا علیه عراق توضیح داد که طبق ماده ۲ (۴) منشور سازمان ملل، «هر» تهدید یا استفاده از نیروی نظامی علیه یک کشور دیگر، عملی تجاوزکارانه و نقض حقوق بین‌الملل است؛ در این رای آمده بود که تنها ۲ استثنا وجود دارد: یک تصمیم رسمی از سوی شورای امنیت سازمان ملل و یک مورد دفاع از خود.
مقاله‌ای از سرویس تحقیقاتی بوندستاگ (پارلمان) از ۲ ژانویه ۲۰۰۳ (۱۲ دی ۱۳۸۱) نیز در آن زمان نتیجه گرفت که حمله به عراق طبق قوانین بین‌المللی مشروعیت ندارد.
البرادعی در حساب کاربری خود، اندکی پس از تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران، مستقیما به وزیر خارجه آلمان پاسخ داد: آیا کسی به شما گفته است که حملات هدفمند علیه تاسیسات هسته‌ای طبق ماده ۵۶ پروتکل الحاقی کنوانسیون‌های ژنو که آلمان عضو آن است، ممنوع است و استفاده از زور در روابط بین‌الملل به‌طور کلی طبق ماده ۲ (۴) از این پروتکل ممنوع است؟ … شاید شما باید با اصول اساسی حقوق بین‌الملل آشنا شوید.
تقریبا همه کارشناسان برجسته حقوق بین‌الملل در آلمان نیز اظهار داشته‌اند که تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران، به هر تعریفی، جنگی تجاوزکارانه و ناقض حقوق بین‌الملل است؛ در رسانه‌های پیشرو غربی، حتی برخی از کسانی که از جنگ حمایت می‌کنند، این را تصدیق می‌کنند.
به‌عنوان مثال، کارلو ماسالا، استاد سیاست بین‌الملل در دانشگاه بوندس‌وهر در مونیخ، با همه استدلال‌های ادعایی خود در جانبداری از رژیم صهیونیستی، تصریح کرد: تا آنجا که به مسئله تناسب در حقوق بین‌الملل مربوط می‌شود، توافق گسترده‌ای وجود دارد که حمله اسرائیل نقض حقوق بین‌الملل است.
وی در ادامه تاکید می‌کند که هیچ تهدید یا آمادگی مشخصی از سوی ایران برای حمله نظامی به رژیم صهیونیستی وجود نداشت.
رژیم صهیونیستی با همه تبلیغاتش، همیشه از شکایت از ایران به دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) به دلیل ادعاهایش درباره آنچه نیرو‌های نیابتی ایران می‌خواند، خودداری کرده و این با در نظر داشتن نتیجه شکایت ادعایی آمریکا به این دیوان تصمیمی خاقلانه بوده است.
یوخن بیتنر، وکیل و روزنامه‌نگار قدیمی روزنامه دی تسایت، در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی ایکس، خواستار ورود مستقیم آلمان به جنگ در کنار متجاوز صهیونیستی شد و نوشت: بهترین زمان برای ارائه هرگونه کمک قابل تصور به اسرائیل در دفاع در برابر حملات تلافی‌جویانه ایران، چند ساعت پیش بود.
بیتنر، در پیام دیگری در ایکس آشکارا از نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه، ترور در لبنان و جنگ تجاوزکارانه علیه ایران را به‌عنوان «ظرافت استراتژیک» تقدیر کرده است.
هوبرت وتزل، خبرنگار خارجی اتحادیه اروپا در روزنامه زوددویچه سایتونگ در ۱۷ ژوئن (۲۷ خرداد) استدلالی مشابه بیتنر دارد.
توماس آوناریوس، خبرنگار غرب آسیا روزنامه زوددویچه سایتونگ، ترامپ را متهم کرد که هنگام ورود به جنگ تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی علیه ایران به اندازه کافی پیش نرفته است.
راینهارد مولر، سردبیر روزنامه فرانکفورتر آلگماینه زایتونگ، در مقاله‌ای از تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران به‌عنوان دفاع از خود، دفاع کرد.
کلمنس ورگین، خبرنگار ارشد خارجی روزنامه اشپرینگر دی ولت، موشکافی قانونی در مورد تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران را امری بی‌ربط خواند.
هرفرید مونکلر، استاد بازنشسته دانشگاه هومبولت برلین، نیز با ستایش از نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه و کارزار تروریستی این رژیم در لبنان درصدد توجیه تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران برآمد.
کیفیتی جدید از تحقیر قانون‌گرایی
تحقیر آشکار قانون‌گرایی و حقوق بین‌الملل به کیفیتی جدید رسیده است؛ حتی در طول جنگ‌های امپریالیستی، قدرت‌های غربی همچنان سعی داشتند ظاهر خود را حفظ کنند که به حقوق بین‌الملل پایبند هستند و جنگ‌ها نه توسط چند قدرت بزرگ، بلکه توسط یک «جامعه بین‌المللی» اداره می‌شود، هرچند که آشکار بود که این یک دروغ است.
این اتفاق مختص گذشته‌ای دور نیست و امروز هم همان روش برای تحقیر قانون‌گرایی و حقوق بین‌المللی با کیفیتی جدید در جریان است.
از این دیدگاه توجیه تجاوز به ایران با ادعا‌های بی‌اساس چیز جدیدی نیست و قبلا نیز بار‌ها رخ داده است؛ آلمان همچنان به قاعده «قوی‌تر حاکم است»، پایبند است و به همین دلیل نمی‌تواند حرفی براساس حقوق بین‌الملل درباره تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران داشته باشد.
این کشور فقط می‌تواند در مقابل به زعم خود قدرت‌های قوی‌تر به امید مبهم شنیده شدن، سر تعظیم فرود آورد، همانطور که دولت فدرال آلمان در حال حاضر چاپلوسی خود از ترامپ و نتانیاهو را به وضوح نشان می‌دهد.
تبدیل شدن آلمان به قدرت نظامی برتر اروپا یک نگرانی جدی است؛ این کشور که همچنان به دنبال انجام «کار‌های کثیف» توسط دیگران است، هیچ‌گاه به قانون توجهی نخواهد داشت.
انتهای پیام/
Saturday, 2 August , 2025