«احمد العبادله»؛ کودکی که جنگ و مورچه‌ها در چادر مرگ او را می‌بلعند

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از مرکز اطلاع رسانی فلسطین، در خیمه‌ای فرسوده در ساحل المواصی در خان‌یونس، احمد العبادله، کودک ۱۳ ساله فلسطینی، پس از آنکه در بمباران خونین رژیم صهیونیستی پدر و دو برادرش را از دست داد و جراحات سهمگینی بر پیکر نحیفش وارد شد، میان زندگی و مرگ دست‌وپا می‌زند.

به گزارش حازم حلو، خبرنگار مرکز اطلاع‌رسانی فلسطین در غزه، احمد دیگر نه رؤیای بازی دارد و نه امیدی به بازگشت به مدرسه؛ تنها به زندگی چنگ می‌زند با اندام‌هایی که خطر قطع شدنشان را تهدید می‌کند و بدنی که عفونت و مورچه‌هایی که به زخم‌های باز و آلوده‌اش هجوم آورده‌اند، می‌درند.

او در گفتگو با مرکز اطلاع رسانی فلسطین روایت می‌کند که چگونه در یک لحظه زندگی‌اش به کابوسی بدل شد؛ بمباران رژیم صهیونیستی خانه‌شان را هدف گرفت، پدر و دو برادرش را مقابل چشمانش کشت و او را با زخم‌های عمیق در دست‌ها و پاهایش رها کرد.

احمد با اندوه توضیح می‌دهد که دست راستش به‌شدت آسیب دیده و تاندون‌هایش پاره شده، پاهایش دچار شکستگی‌های متعدد و متلاشی شدن استخوان و گوشت شده‌اند و پزشکان غزه به دلیل کمبود امکانات درمانی از نجات او ناتوانند؛ هشدار داده شده که اگر فوراً برای درمان از غزه خارج نشود، قطع اندام اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. در غیاب کامل مراقبت پزشکی، مورچه‌ها به پوست برهنه‌اش هجوم می‌برند و دست زخمی‌اش را می‌جوند؛ تصویری که فروپاشی نظام سلامت در غزه را به‌روشنی به نمایش می‌گذارد. احمد نمی‌خواهد پیکری بی‌حرکت باشد و کودکی‌اش را بی‌امید از دست بدهد.

او با صدایی لرزان می‌گوید: «من نمردم، اما حس می‌کنم کم‌کم دارم می‌میرم… نمی‌خواهم بدون پا و دست زندگی کنم، می‌خواهم دوباره مثل قبل بازی کنم.» سرگذشت احمد یک مورد نادر نیست، بلکه بخشی از فاجعه جمعی است که هزاران کودک غزه تجربه می‌کنند.

بر اساس گزارش مرکز حقوق بشر فلسطین، محاصره کامل گذرگاه‌های غزه از یک سال و چهار ماه پیش تاکنون، مانع ورود کمک‌های پزشکی شده است. سازمان جهانی بهداشت اعلام کرده از ابتدای سال جاری تاکنون بیش از ۱۶ هزار کودک به بیمارستان‌های غزه منتقل شده‌اند؛ یعنی به‌طور میانگین روزانه ۱۱۲ کودک، آماری که در هیچ منازعه‌ای در جهان سابقه ندارد.

این کودکان، چه آنان که به بیماری‌های مزمن مبتلا هستند و چه قربانیان جنگ، از سفر برای درمان محروم می‌شوند یا به‌ندرت اجازه می‌یابند بی‌همراهی خانواده‌هایشان از غزه خارج شوند؛ همچون شماری از کودکان مبتلا به سرطان که تنها برای درمان اعزام شدند و خانواده‌هایشان نتوانستند آنان را همراهی کنند. جنبش جهانی دفاع از کودکان، محروم کردن کودکان از درمان را مصداق جنایت جنگی طبق اساسنامه رم دادگاه کیفری بین‌المللی دانسته و سازمان ملل نیز رژیم اشغالگر را در فهرست سیاه کشورهایی قرار داده که مرتکب نقض‌های فاحش علیه کودکان در منازعات مسلحانه می‌شوند. ندای احمد، فریادی است از زیر آوار درد؛ فریادی برای حرکت جهان، پیش از آنکه اندام‌هایش خاموش شوند و پیش از آنکه خود او خاموش گردد.