ناگفته‌های ابراهیم خدابنده از وضعیت منافقین، رفتار رجوی با فریب‌خوردگان و حمایت پنهان و آشکار غرب از نفاق

از زمان آغاز روند برگزاری دادگاه رسیدگی به اتهام‌های ۱۰۴ نفر از اعضای منافقین و همچنین ماهیت این سازمان به‌عنوان یک شخصیت حقوقی از ۲۱ آذر ۱۴۰۲، اعضای جداشده از این گروهک نقش زیادی در افشای پرده‌های پنهان و کمتر گفته‌شده جنایت‌های منافقین داشتند.

این افراد طی جلسه‌های برگزارشده با ادای شهادت توانستند پرده‌های کم‌تر گفته‌شده از جنایت‌های این گروهک را برملا کنند؛ در عین حال، اعلام آمادگی حدود ۲۰۰ نفر از اعضای جداشده گروهک تروریستی منافقین برای ادای شهادت علیه گروهک در دادگاه، موضوعی مهم از جهات مختلف است.

یکی از اعضای جداشده گروهک تروریستی منافقین، ابراهیم خدابنده، مدیرعامل انجمن نجات است که نقش پررنگی در رقم خوردن این رویداد داشته است؛ خبرگزاری میزان با وی گفت‌وگویی داشته که در ادامه می‌خوانید.

• بیشتر بخوانید:
• روایت عضو جداشده منافقین از جنایت‌ها و خیانت‌های گروهک نفاق؛ در کمپ تروریست‌ها چه می‌گذرد؟ 

بخش دوم این گفت‌وگو به شرح زیر است:

میزان: در اردوگاه اشرف چگونه می‌گذرد؟

خدابنده: این یکی از اقدام‌های مسئولان منافقین است که افراد را در طول روز خسته می‌کنند که وقتی فرد شب به اقامتگاه رسید، فرصت فکر کردن نداشته باشد؛ مهوش سپهری [از عناصر منافقین]، می‌گفت که در زندگی شما یک لحظه شدیدا خطرناک است و آن لحظه خطرناک زمانی است که سرتان را روی بالش می‌گذارید و در تنهایی فکر می‌کنید؛ حتی رجوی اسم فکر کردن را ولگردی ذهنی و لیبرالیزم فکری گذاشته بود و می‌گفت که حق ندارید مستقل فکر کنید؛ در اردوگاه اشرف، اگر کسی قرآن را باز می‌کرد، یقه‌اش را می‌گرفتند و می‌گفتند که دنبال چه می‌گردی؛ هرچه لازم باشد، مسعود برایت می‌گوید و تفسیر می‌کند.

میزان: مواجهه شما با زندگی عادی چگونه بود؟

خدابنده: به من می‌گویند که چگونه پس از سال‌ها عضویت در سازمان می‌توانی مخالف آن باشی؟ عضویت ۲۳ ساله من در سازمان مانند زندگی در اتاقی تاریک بود؛ در تمام  این ۲۳ سال به من گفتند که در این اتاق چه می‌گذرد، اما بعدا چراغی برای من روشن شد تا همه‌چیز را ببینم؛ حالا ببینید چقدر طول می‌کشد تا آدم در روشنایی همه‌چیز را ببیند؛ دیگر زمانی لازم نیست و آدم یک دفعه به خودش می‌آید و می‌فهمد که موضوع چیست.

ما در سازمان مقررات زیاد داشتیم و یکی از آن‌ها ممنوعیت استفاده انفرادی از اینترنت بود؛ یعنی هنگام استفاده از لپ‌تاپ حتما باید کسی کنار من می‌نشست؛ واقعیت حساسیت سازمان به این موضوع بود که کسی سراغ خبر‌های ایران نرود و خبر‌ها لزوما از منابع ضدایرانی دریافت شوند.

تردد انفرادی هم ممنوع بود؛ من برای سفر‌های یک‌ساعته در انگلیس از محل استقرار تا دفتر شورا باید با اکیپی ۲ یا سه نفره می‌رفتم؛ سفر‌های دیگر ازجمله سفر برای شرکت در جلسه پارلمان اروپا هم همین بود؛ این افراد حتی زبان انگلیسی هم نمی‌دانستند و هدف کنترل بود.

اردوگاه اشرف با سیم خاردار روبه داخل محصور شده بود تا کسی فرار نکند؛ برنامه‌های سیمای آزادی برای افراد داخل قرارگاه اشرف هم به‌صورت زنده پخش نمی‌شد؛ ضمن اینکه همه هم به یک اندازه قادر به استفاده از برنامه‌های سیمای آزادی نبودند؛ کتاب «فرقه‌ها در میان ما» نوشته «مارگارت تالر سینگر»، درباره مغزشویی را در زندان ترجمه کرده‌ام.

نویسنده در این کتاب آورده است که برای مغزشویی باید هر نوع عاطفه در فرد از بین برود؛ مغزشویی یک پدیده فرّار است و باید به‌صورت روزمره تکرار شود؛ اگر فرد از منبع مغزشویی به مدت طولانی دور شده و عواطفش زنده شود، مغزشویی از بین می‌رود، زیرا آدم یک کلیت ذاتی در خود دارد و یک هویت وابسته روی آن سوار می‌شود که این ناپایدار است و به محض این که عواطف زنده شوند، هویت ذاتی بیرون می‌آید.

به همین دلیل در انجمن نجات می‌گوییم که باید کاری کنیم خانواده‌ها وارد شوند و ارتباط بگیرند تا عواطف اعضای سازمان زنده شود؛ خیلی از افرادی که صدای خانواده‌های خود را از طریق بلندگو شنیده بودند، جرقه‌ای در وجودشان خورد که سبب شد آن‌ها در آلبانی از سازمان جدا شوند؛ آن‌ها گفتند که ما به‌خاطر صدایی که در اشرف عراق شنیدیم بعد از یکی دو سال اینجا توانستیم تصمیم بگیریم که از سازمان خارج شویم.

میزان: آیا سازمان با خروج از آن، برای اعضا خاتمه می‌یابد؟

خدابنده: خیلی از اعضا هنگامی که خانواده‌ها اطراف قرارگاه اشرف تجمع کرده بودند، به آن‌ها سنگ می‌زدند و فحاشی می‌کردند؛ سازمان حالت روانی را در اعضا ایجاد می‌کند که فرد فکر می‌کند، اگر خلاف این کند، مرتکب خیانت شده است؛ خیلی از افرادی که از سازمان جدا می‌شدند تا مدت‌ها کابوس می‌دیدند؛ آن‌ها همیشه کابوس اشرف را می‌دیدند که اکنون در اردوگاه هستند؛ پزشک‌ها و روانشناس‌هایی هستند که تخصصشان معالجه افرادی است که آسیب‌های فرقه‌ای دیده‌اند.

اطلاع دارم که یکی از اعضا پس از جدایی و رفتن به انگلیس، خودش را حبس کرده بود؛ او به روانشناسش گفت که همیشه کابوس می‌بینم، نمی‌توانم از خانه خارج شوم، حق انتخاب برای خودم قائل نیستم و نمی‌توانم در رستوران یا فروشگاه انتخاب کنم و به گارسون و فروشنده التماس می‌کنم جای من انتخاب کنند، …، دلیلش هم این است که یک عمر سازمان برای همه‌چیز ما تصمیم گرفت.

روانشناس هم به این عضو جداشده گفته بود که باید کتاب بنویسی و تا زمانی که به خودت جسارت حمله علنی و آشکار به رئیس سازمان را ندهی، همچنان گرفتار آن خواهی ماند؛ تو از سازمان جدا شدی، اما سازمان از تو جدا نشده است؛ او کتابی نوشت و همه مطالبش را نوشت؛ این عضو جداشده می‌گفت، وقتی کتابم را می‌خواندم فکر می‌کردم چرا با همه بلا‌هایی که سرم آوردند، زودتر از سازمان جدا نشدم.

افرادی که از سازمان جدا می‌شوند، گرفتار بند‌هایی نامرئی هستند که در ذهشان دارند، زیرا به آن‌ها القا شده که جدایی از سازمان یعنی خیانت؛ بند‌های نامرئی تا سال‌ها با عضو جداشده باقی می‌مانند و حتی همین بند‌ها مانع شهادت دادن برخی از آن‌ها در دادگاه است، آن‌هم با وجود اینکه می‌دانند رجوی چه بلایی سرشان آورده است.

میزان: جدایی از سازمان چگونه امکان‌پذیر است؟

خدابنده: بعضی از افراد موفق می‌شوند هنگامی که به بهانه خرید یا رفتن به دکتر از اردوگاه خارج می‌شوند، همراهان خود را فریب داده و فرار کنند؛ در یک مورد در سال گذشته سه نفر از افراد اردوگاه فرار کردند؛ افراد در گروه‌های پنج نفره‌ای برای خرید بیرون فرستاده می‌شوند؛ زمانی که آمریکا به عراق حمله کرد، تعدادی موفق شدند خودشان را نیرو‌های آمریکایی برسانند و بگویند که ما نمی‌خواهیم در این اردوگاه باشیم؛ صد‌ها نفر به کمپ تیف یا همان اردوگاه محل استقرار اعضای جداشده منافقین منتقل شدند.

برخی از این افراد به ایران بازگشتند، برخی هم به دیگر کشور‌ها رفتند؛ در هر حال، سازمان به‌راحتی به اعضا اجازه جدایی نمی‌دهد.

شمار قابل توجهی از افرادی که اقدام به فرار کردند، شکست خورده و زندانی و حتی کشته شدند؛ مرگ‌های مشکوک به‌ویژه خودکشی‌ها یا غرق شدن در حوضچه‌ها در سازمان دلیلی مانند این دارند؛ فشار روانی بر افراد خواهان جدایی از سازمان تا حدی افزایش می‌یافت که آن‌ها دست به خودکشی و خودسوزی می‌زدند؛ اسناد این اتفاق‌ها وجود دارد.